ჟურნალისტი, ირაკლი ტაბლიაშვილი:
“რაღაცა ჰქვია ოფიციალურად – არ ვიცი! მოკლედ, წითელ ბაღში ვართ, ყაზბეგზე!.. ლილეს ვასეირნებთ!
მე – ვითარცა დაღლილი, ცოლშვილს დავცილდი, წადით თქვენ წრეზე, მე დავისვენებ და შემოგიერთდებით-მეთქი.
გამოვედი; ადგილს ვეძებ! სავსეა სკვერი!
დავდივარ პატარა ბილიკებზე… იქით პენსიონერები არიან; აქეთ ბავშვები.
– შეყავი! შეყავი! მესმის განწირულის განწირული ხმა… და, არ გაიკვირვებთ ალბათ, ცოტა დავიზაფრე კიდეც.
უკივის ქალი… და არ ისმის პასუხი.
თვალიც, რაღა დაგიმალოთ და, გამეპარა… ოხერიაო, ხომ იცით და…
არაჩვეულებრივი ქალბატონი პარტნიორ მამაკაცს ავალდებულებს…
ავალდებულებს!
რომ ამ უკანასკნელმა რაღაც საკანალიზაციო მილში შეყოს რაღაც დიდი და გრეხილი მავთული.”